The Jeepney Chronicles

Ang aking bestfriend, sa hirap at ginhawa.
Photo Credit

Malaking parte ng aking buhay ang mga jeepney. Pagmulat pa lang ng aking mga mata sa mundong ito, sumasakay na ako ng jeepney. Naabutan ko pang pamasahe - P 2.50. Murang-mura kumpara sa pamasahe natin ngayon. Pero balita ko, umabot pa ito ng piso dati. Ibig sabihin, hindi pa ako ganoon katanda. Haha

Simula elementary school, ako ay sumasakay na sa jeep. Ito na ang pangunahing "mode of transportation" ko papuntang eskwelahan, simula elementary, highschool, at college, at ngayong ako'y may trabaho na, ito pa din ang nagiging sandigan (lalim!) ko sa aking pang-araw-araw na ginagawa.

Dahil isa na akong "jeepney-person", marami na akong mga karanasan sa pagsakay nito. Isama mo na dyan ang mga aksidente (oo, aksidente!!), mga katakot-takot na pangyayari, mga nakakabigla, at ano-ano pa. Nakapag-obserba na din ako ng iba't-ibang klase ng tao na sumasakay ng jeepney (na aking ikukwento sa susunod na mga araw), na pwedeng nai-obserba nyo na din.

Bukod sa mga yan, mayroon din akong tila mga nakakatawang (ngunit nakakahiyang) pangyayari na naranasan sa aking pagsakay ng jeepney. At ang mga sumusunod ay ibibigay ko via ranking. Mula sa nakakahiya hanggang sa mga pinaka-nakakahiya! (Pero nakakahiya talaga!)

Mild:

Isang araw, habang ako ay nagmamadaling sumasakay ng jeep, napansin kong marami ding taong nakasakay sa jeep. Tumingin naman ako sa mga kasama ko sa jeep, wala din akong kakilala. Kaya nagbayad na ako. Sa aking pagmamadaling magbayad, ang aking nasabi.. "PABILI POOOOOOOOOOH!" (Oo, may H, dahil uso pa ang jejemon noon.) Tinginan lahat ng pasahero. Ang iba, palusot pa pero gustong tumawa.

Isang araw pa, pagsakay ko ng jeep, at magbabayad ulit, ay iba naman ang nasabi ko. Hulaan mo! :) "Para po." Tumigil ang jeep. Walang bumababa. Walang kumikibo. Matagal na naka-tigil. Masama ang tingin ng mga tao. Nagpa-sorry na lang ang inyong lingkod.

Mild - moderate:

Isang araw, pagkatapos ng klase, naisipan kong umuwi na, at habang nakasakay ako sa jeep, may ka-text akong classmate, about sa project na gagawin namin. Pero matapos dalawin ng antok, naisipan kong matulog muna sa jeep, pero hindi ko namalayang natulog ako nang nakahawak sa akin ang cellphone ko. Syempre, sabi nga nila, ang taong natutulog talaga ay nawawalan ng control sa sariling katawan, ay konti-konting nabibitawan ko ang aking cellphone hanggang sa *blag*! Napagising ang aking natutulog na katawang tao, at napansin kong ang cellphone ko ay nasa sahig, hiwa-hiwalay na. Ang battery, nasa dulo ng jeep, ang back cover ay nasa gitna, at ang main body ay nasa harapan ko. In other words, the doom is near. Isa-isang inabot ng mga pasahero ang mga parte ng cellphone ko, bayanihan to the finest!

Moderate:

Sa isang maulan na umaga, ako ay nagmamadaling sumakay sa jeep dahil wala akong dalang payong o kahit anumang panangga sa ulan. Ang daan, maputik, kaya pati sa loob ng jeep, basa. Habang ako'y sumasakay at naglalakad na sa aisle ng jeepney. *BLAG!* and the rest is history.

Isang umaga naman, makulimlim ang kalangitan, pero wala pa ding ulan. Sumakay ako sa isang jeepney na dumadaan sa expressway (na sobrang bilis!). Dahil ako'y pagod sa mga ginawa ko sa araw na 'yun, ako'y nakatulog, na nakabukas ang bintana ng jeep, dahil medyo mainit. Paggising ko, basang basa ang mukha ko at ang likod ng ulo ko. Basang basa talaga, kasama na dyan ang likod ko. Umuulan sa labas. Parang basang sisiw na bumangon mula sa pagkaka-lugmok. Kawawang bata. Na hindi man lang ginising ng kaharap nangg umuulan na.

Severe: (Heto. Sobra-sobrang severe na ang sitwasyon na ito.)

Sumakay ako sa jeepney kasama ang isang kaibigan, pero hindi ko na alam kung anong ginawa namin nang araw na 'yun at kasama ko sya. Normal na gawain lang, sumakay, magbayad, maghintay mapuno ang jeep, at tingin tingin sa tanawin na nasa paligid - hanggang sa makatulog na naman ang inyong lingkod. Natulog ako noon ng diretso ang katawan, ang ulo ay nakasandal sa bintana na nasa likod, at hindi gumagalaw ni minsan.

Nagising ako, at salamat at malapit na kami sa destinasyon namin. Habang mahapdi pa ang mata sa pagkaka-tulog ng medyo matagal, nakita ko ang kaibigan ko (na nasa tapat ko) na tawa ng tawa ng hindi ko naman alam kung anong pinagtatawanan. Pagkatapos mag-isip isip kung anong nangyayari, napansin kong ang ulo ko ay nakasandal sa aking katabi - isang kalbong lalake, malaki ang pangangatawan, at mukhang bouncer sa isang club. Tipong bubugbugin ka at ipapasipa kung may mangyaring masama sa kanya. Mabuti na lang at natutulog din ang tao, dahil lupaypay din sya habang natutulog.

Lokong kaibigan. Natawag pang kaibigan kung hindi man lang sasabihin ang mga nangyayari.

Marami pang nangyari sa akin sa pagsakay ko ng jeepney. Kasama na dyan ang mga nasaksihan kong kakaiba talaga, na marahil ay hindi lahat sa atin ay nakaranas ng mga ito. May mga pagkakataon din naman akong hindi ko napansin na nag-1-2-3 din ako, minsan naman, kulang ng piso ang pamasahe, at lahat lahat na. Pero, ang masasabi ko, ang jeepney ay isang bagay na maaari nating maipagmalaking mga Pilipino. Dahil dito, nakakatipid sa gasolina, kumpara sa mga ibang bansa na maraming taxi, na apatan lang ang kayang isakay. Hindi man natin maiwasan ang mga masasamang pangyayari sa ating pagsakay sa mga ito, masasabi pa din natin na ang Philippine Jeepney ay isang bagay na Proudly Pinoy!